به گزارش سراج24؛ اسماعیل صادقی استاد ادبیات و عضو هیأت علمی دانشگاه شهرکرد در گفتگو با سراج24، پیرامون مسئله پاکدامنی زن ایرانی در ادبیات فارسی و نکوهیده بودن برهنگی اظهار داشت: در ادبیات فارسی پوشیدگی زنان بسیار به چشم می خورد که از آن جمله به شعر خاقانی در مرگ فرزندش می توان اشاره کرد که زنان را پوشیدگان خطاب می کند و این روال تا شعر معاصر نیز ادامه پیدا می کند تا زمان قاجاریه نیز در اشعار شعرا دیده می شود.
وی افزود: پوشش در واقع یک بعد فرهنگی، اجتماعی و تاریخی دارد و در شعر ناصرخسرو، سعدی فردوسی و... بسیار مشهود است؛ در اشعار فردوسی به مستورگی و پوشیدگی زنان اشاره شده است، زنان شاهان، پهلوانان و بزرگان بیگانه بوده اند اما با وجود بیگانه بودنشان هیچ اشاره ای به پوشیده نبودنشان نشده چراکه در ادبیات و فرهنگ ایرانی تلفیق می شدند مثلا اشعاری که در مورد سین دخت مادر رودابه و همچنین در مورد رودابه در داستان زال و رودابه، شخصیتی چون تهمینه و داستان کتایون بوده، نشان می دهد که هر کدام از این زنان پوشش خاص خودشان را داشته اند و عموما زنان بزرگان پوشیدگی ویژه ای داشته اند و حتی برای کنیزان هم پوشش های خاصی وجود داشته که در جامعه شناخته شوند.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهرکرد بیان داشت: ایرانیان باستان نیز از پوشیدگی برخوردار بوده اند به طوری که در کتب بسیاری راجع به پوشش زنان صحبت شده است؛ کتابی از فرخ رو پارسای درباره زن در تاریخ باستان، کتاب هزاره های گمشده از دکتر پرویز رجبی درباره تاریخ ایران، کتاب محمدعلی ملایری درباره تاریخ اجتماعی ایران که یک جلد آن درباره پوشش است و در سایر کتب نیز اشارات صریحی به پوشش و اهمیت پوشیدگی زنان شده است.
صادقی عنوان داشت: زن ایران باستان دو ویژگی داشته، اول آنکه در کنار مردان کار می کرده و از حضور در جامعه و کار کردن منع نمی شده و به هیچ وجه موجودی لزوما بیکار یا درجه دو نبوده و دوم اینکه چون بخش زیادی از مسائل تاریخ به زنان بزرگان و زنان طبقه اول و دوم جامعه اشاره دارد در ایران به دلایل فرهنگی و اجتماعی حتی در بخشی از فرهنگ یونان و در کتب افلاطون به چشم می خورد که زنان لباس ها و پوششهای خاص خود را داشته اند که نشان طبقه اجتماعی آنان بوده است و اصولا برهنگی مسئله ای بوده که مربوط به برخی اقوام آفریقایی و مناطق استوایی بوده و هیچ شاخصه ای از برهنگی در فرهنگ ایرانی وجود نداشته است.
وی اضافه کرد: پوشیدگی زنان ایرانی به دو دلیل بوده است، اول آنکه ایرانیان نسبت به حضور زنان در جامعه حساسیت نداشته اند و چون زنان باید در جامعه حضور پیدا می کرده اند باید پوشش مناسب می داشته اند و دوم به دلیل طبقه اجتماعی آنان بوده است.
این عضو هیئت علمی دانشگاه شهرکرد تشریح کرد: به کار بردن کلماتی چون "منزل" به جای استفاده مستقیم از اسم زنان نیز که منع شده بوده خود نشانه آن است که حساسیتهای اجتماعی در مورد زن وجود دارد که اسمش هم تابو می شود و وقتی اسم تابو باشد قطعا باید پوشیدگی وجود داشته باشد، حتی در حال حاضر نیز زنان با نام خانوادگی خطاب می شوند که حاکی از پوشش است چراکه این یک مسئله تاریخی است.
وی تصریح کرد: در تاریخ کشورمان از باستان تاکنون نشانه ای از برهنگی وجود ندارد و می توان گفت مجسمه یا نمادی از برهنگی در ادبیات و تاریخ کشور نداریم نقاشیهایی هم که در کتاب شاهنامه، اطراف کتاب لیلی و مجنون، خیام و... در مورد معشوق، ساقی و... می بینیم لباس و پوشش دارند و حتی مو نیز پوشش دارد.
صادقی یادآور شد: کتابی در خصوص فرهنگ البسه منتشر شده است که اسم تمام پوششهای یک لباس ایرانی از سر تا پا در آن نامبرده شده است و این بیانگر آن است که پوشش چنان اهمیتی داشته که برای هر قسمت از بدن پوشش خاصی در نظر گرفته شده است و اسامی خاصی برای هر بخش لباس از قبیل تن پوش، پاپوش، جوراب، پاآذین، تن آذین، مقنعه و... به کار می رفته و اینها واژگان تازه ای نیستند که امروزه شکل گرفته باشند این عناوین در طول تاریخ بوده اند و از لباس پوشیده اصیل ایرانی نشات گرفته اند.
وی ادامه داد: در ادبیات و فرهنگ کهن ایران باستان که حداقل 80 درصد جامعه ایران روستایی بوده جامعه پوشیده بوده که شواد متقن علمی آن موجود است. پوشش اساسا بر اساس روانشناسی اجتماعی بررسی می شود یعنی هر منطقه و اقلیمی پوشش مخصوص خود را دارد مثلا پوشش منطقه بختیاری برای زنان و مردان پوشش گشاد، پوشیده و با آراستگی و جنس محکم است که رنگ های شاد برای جوانان و رنگهای تیره برای افراد مسن به کار می رود.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهرکرد عنوان داشت: گشادی لباس به این دلیل بوده که زنان هم برای سواری و هم برای کار بتوانند به راحتی در جامعه حضور پیدا کنند ولی به جهت منطقه ای و اقلیمی و هم به جهت فرهنگی و تاریخی پوشش ایران در مناطق مختلف به دلیل حضور در جامعه کاری برای زنان و مردان اصولا پوشیده بوده و فقط بخشی از موی زنان به دلایل بهداشتی بیرون بوده که با گذر زمان تبدیل به عرف می شود.
